Tuesday, August 17, 2004

درباره صد رمان خواندنی-8
ووترینگ هایتز در حقیقت اسم و شایسته است که اصلا ترجمه نشود. مترجم اسم این کتاب را بلندیهای بادگیر گذاشته است.(‌ترجمه
پرویز پژواک) با اسم فرعی عشق هرگز نمیمیرد که گویا اسمی ایرانی برای جلب مشتری است.
امیلی برونته به همراه دو خواهر دیگر نویسنده اش آن برونته و شارلوت برونته زندگی حیرت آوری داشته اند. این زندگی گویا به فیلم هم تبدیل شده است و در دینای ادبیات خانم دافنه دو موریه رمانی به اسم دنیای جهنمی( این نام ترجمه فارسی کتاب است) در مورد این خانواده عجیب و نابغه نوشته است.
. ويرجينيا وولف در مقاله زنان و داستان (‌ترجمه مژده دقيقي کيان شماره 54) پيشگويي ميکند:
" بايد بگويم زنان در آينده کمتر رمان خواهند نوشت ولي رمانهاي بهتري مينويسند و نه تنها رمان که شعر و نقد و تاريخ ولي در اين پيشگويي بي ترديد به آن عصر طلايي و احتمالا افسانه اي نظر داريم که در آن زنان چيزهايي در اختيار خواهند داشت که مدتهاي مديد از آنان دريغ شده است. فراغت و پول و اتاقي از آن خود."
مشکلاتي که زنان در عصر اميلي برونته يا حتي در زمان وولف با آن دست در گريبان بوده اند باعث اين پيشگويي شده است. ظاهرا اين مشکلات در محتواي رمانهاي خواهران برونته خود را عيان ميکند. در کتاب رمان به روايت رمان نويسان صفحه 143 ميخوانيم
" ميبينيم که در داستانهايش چگونه شخصيتهاي زن که عموما زنان معمولي و سر راستند، از فرط عشق و شهوت به ستوه آمده اند. با اينهمه از روز روشنتر است که شارلوت برونته نسبت به خواهرش اميلي برونته از استقلال روحي به مراتب کمتري برخوردار است و اين اميلي است که از اين نظر در ميان رمان نويسان انگليسي در قرن نوزدهم به حق بي همتاست.
اميلي برونته طبع شعر داشت و اگر مرگ زود هنگامش در سي سالگي به دنبال مرگ برادرش نبود شايد دنيا شاهد يک شاعر بي مانند ميبود:
جملات آخر رمان بلنديهاي بادگير را به ترجمه آقاي حق شناس بخوانيم. يک شعر ناب است:
" در ميان( گورها) شان درنگ کردم، زير آسمان بي آزار، و به پروانگان چشم دوختم، که لابلاي برگ و پونه هاي بيشه پرپر ميزدند، و به سنبل کوهي چشم دوختم، و به باد ملايم گوش دادم که لاي علفها نفس ميکشيد،‌و در عجب ماندم که چگونه هرگز کسي ميتواند به خواب نا آرام بيانديشد براي خفتگان خاک آرام."

مطلب قبلی